مهدویت | جلسه 105

بسم الله الرحمن الرحیم

موضوع:رابطه امام زمان با معاد(3) ؛ تمام اسباب و اشیاء در دوران ظهور قیامتی دیده میشوند که انسان می‌بیند فقط دست خدا در کارست و همه روشن به نور خدا هستند.

خلاصه ای از موضوعات بحث شده در این جلسه:

1. قطع سببیت تمام اسباب دنیایی و بروز سببیت الهی در قیامت و ظهور
2.  زوال نسبت أشیاء با سراب هر غیر خدا، و ظهور نسبت‌شان با خدا
3.  هر شیء دو وجه دارد:
   1.  جنبه وجهُ اللهی : وجهی بسوی خدا، که ظهور خداست و از جهت این وجهش باقیست.
   2. جنبه وجهُ الخلقی : وجهی به نفس خودش، که انانیت و پندار استقلال دارد، و از جهت این وجهش هالک و زائل و فانی است.
4. در دوران ظهور، توجّهات بر اسباب متوقف نیست، می‌بینند نور خداست ،می‌بینند در عین اینکه اسباب محفوظند (اذ رَمَیتَ)، اما اختیاراً اسباب را نمی‌بینند (ما رَمَیتَ)، و فقط به حقیقتِ سببیت در قبضه ید الهی توجه دارند، می‌بینند که همه جا دست خدا درکار است (و لکنّ الله رَمی).
5. سبب و مسبب در این نظام، قیامتی دیده میشود، که تاثیرشان فقط به دست خداست: «لا حول و لا قوّة الا بالله العلی العظیم». اگر کسی فقط دست الهی را درهمه جا درکار دید، این نه منافی نظام اسباب است، نه منافی نظام اعمال.چنانچه اعضای بدن انسان سببیت در عالم ارض دارند، اما اعضای بدن نسبت به روح، همه شئون روح اند و منمهیّ و فانی دربرابر روحند، و هرچه هست قدرت و اراده و کار روح است. نظام اسباب در عالم را هم خدا قرار داده، اما چون همه شئون الهی و تجلیات اسماءالله اند خدا نخواسته انسانها در سبب ها توجه و توقف کنند، بلکه خواسته از این سبب ها عبور کنند و ببینند که همه تحت ید قدرت اویند و فقط با خدا محشورند (بِیَدِهِ مَلَکُوتُ کُلِّ شَیْ‌ء)
6. با انقطاع قلبی از اسباب، هر سبب ما را میرساند به خدا ؛ هر سبب مثل یک رسولی که رسالت دارد، آیه ایست که انسان را می‌برد به محضر خدا. همه در هر توجهی انسان را می‌کِشَند می‌برند بسوی خدا
7. در دوران ظهور تمام اسباب هستند و ظاهرند که «إِذْ رَمَیْتَ» آشکار است، اما نه آشکاری از خودشان که «ما رَمَیْتَ» هم آشکار است، بلکه ظاهرشان متّحد با حقیقتِ باطنی‌شان آشکار است؛ همه‌ی اسباب با تمام ظاهرشان، ظهورِ حقیقتِ باطن‌اند و دارند نشان می‌دهند که «وَلکِنَّ اللهَ رَمى».
8. اگر امروز غیبت هست، غیبت از این طرف است. غیبت، همان غفلت و فقدانِ ماست، ما باید از این حجابِ غیبت و فقدانِ ادراکی‌مان بیرون رویم، و با حرکت به سمت امام زمان (علیه السلام) به ظهور برسیم؛ چه در ظهور شخصی و فرج انفسی، و چه در ظهور عمومی و فرج آفاقی.