حدیث عنوان بصری، جلسه 1

سلام علیکم و رحمة الله

بسم الله الرحمن الرحیم، اللّهم کن لولیک الحجة ابن الحسن، صلواتک علیه و علی آبائه، فی هذا الساعة و فی کل ساعه، ولیا و حافظا و قائدا و ناصرا و دلیلا و عینا، حتی تسکنه ارضک طوعا، و تمتعه فیها طویلا.

اللهم عرفنی نفسک، فانک ان لم تعرفنی نفسک لم اعرف رسولک، اللهم عرفنی رسولک، فانک ان لم تعرفنی رسولک لم اعرف حجتک، اللهم عرفنی حجتک، فإنّک ان لم تعرفنی حجتک ضللت عن دینی.

ان شاء‌الله از یاران، یاوران، سربازان و بلکه سرداران حضرت باشیم صلواتی سرداری مرحمت کنید! اللّهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم.

خوب تلاقی مناسبت ها با هم شده و همه ی اینها ان شاء الله برای ما جذبه های الهی برای حرکت بالاتر است. هم امروز شهادت امام عسکری علیه السلام بوده که از دیشب و امروز این جذبه ی الهی، توسل به امام عسکری علیه السلام را ان شاء الله مؤمنان استفاده کرده اند. هم امشب شب آغاز امامت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف است و این هم یک مناسبت عظیمی است که در عهد وصایت، که ما از ابتدای خلقت آدم، آدم سلام الله علیه وقتی که به نبوت مبعوث شد. به عنوان نبی الهی خدای سبحان او را قرار داد، برای او عهد وصایت قرار داد که این عهد وصایت در آن حالت برای آن نبی نسبت به فرزندانش و امتش و شاگردانش هر سال – این را که میگوییم مربوط به همه ی انبیا است – در هر سالی آن عهد وصایت را دوره میکردند که رابطه و بیان میراث نبوت برای انبیا و اوصیا بود. از طرف مردم هم عهد در قبول و اطاعت با این میثاق بود لذا امشب که آغاز امامت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف است دوره کردنی از آن عهد و میثاق وصایت است که ما دوباره پیوندی دوباره با امامت امام زمان عجّل الله میبندیم و هر سال این شب و این روزی – که فردا میشود – به عنوان عهد وصایت برای ما یک دوره کردن و عهد مجدد است. خوب لازمه ی هر عهدی هم البته برای هر کسی یک دوره کردن ارتباطش با امامش است، با صاحبش است که این هم یک بحث عظیمی را میطلبد در جای خودش. این هم یکی از مناسبت های امشب است که مناسبت عظیمی هم هست. یکی از مناسبت های دیگر این است که خوب حضرت آیت الله ممدوحی که بنیان گذار این مدرسه و ادامه دهنده، هم حدوثا هم بقائا برای مدرسه زحمت کشیدند و بنیان گذاشتند چهلم ایشان هم است و یاد ایشان را هم گرامی میداریم و یک شنبه ها هم میراث ایشان است و یادگار ایشان است که برای این مدرسه جنبه ی پدری داشتند. هم استاد بودند، هم پدر بودند، هم کسی بودندکه واقعا دلسوزی برای بچه ها میکردند. با همه ی کسالت هایشان شب های یکشنبه هر موقع اینجا برقرار بود ایشان میآمد و برنامه داشت با همه. گاهی کم حال [بودند] اما می آمدند که این باز گرامیداشت یاد ایشان در این شب هم هست که ان شاء الله همه ی دوستان به یاد ایشان یک حمد و صلوات هم داشته باشیم! اللهم صل علی محمد و آل محمد! بسم الله الرحمن الرحیم، الحمدلله رب العالمین، الرحمن الرحیم، مالک یوم الدین، ایاک نعبد و ایاک نستعین، اهدنا الصراط المستقیم، صراط الذین انعمت علیهم غیر المغضوب علیهم و لا الضالّین.

ان شاء الله خدای سبحان همه ی رفتگان را به خصوص اساتید و بزرگان را، بالأخص حضرت آیت الله ممدوحی را ان‌شاء الله رحمت کند!

خوب این بیان مناسبت ها بود. دلم میخواهد حالا بالآخره حالا که کشکول شد بحث مان، یک حدیثی از امام عسکری علیه السلام در اینجا قرار بدهم که این حدیث بابرکت است که تناسب امروز را هم رعایت کرده باشیم. امام عسکری علیه السلام میفرمایند: «ما من بلیةٍ الّا و لله فیها نعمةٌ تحیط بها»[1].‌ خیلی حدیثی زیباست از تحف العقول که هر بلیه و ابتلایی از جانب خدای سبحان پیش میآید دور تا دور این، نعمت است که احاطه اش کرده. خیلی زیباست، این تازه بلیه ی خداست که میآید. دورتادورش احاطه چیست؟ نعمت است. خیلی روایت زیباست برای این ایام ما هم که این جریان بیماری آمده با توجه به این روایت اگر انسان اینها را از مبدأ صدق ببیند همین روایت کفایت میکند که نگاه انسان به این بیماری و حوادث کاملا تغییر بکند. یکبار دیگر روایت را میخوانم: ما من بلیة الّا و لله فیها نعمة تحیط بها؛ نعمتی که احاطه کرده به آن بلیه، یعنی کأنّه آن بلیه یک بهانه است؛ چون این نعمتی است که احاطه کرده، محیط است بر او. وقتی محیط باشد نشان میدهد آن تحت احاطه ی این است، آن در حقیقت یک بهانه ای است همان جوری که خدای سبحان میفرماید که ﴿فَأَخَذۡنَٰهُم بِٱلۡبَأۡسَآءِ وَٱلضَّرَّآءِ لَعَلَّهُمۡ يَتَضَرَّعُونَ٤٢﴾[2]، آن تضرع احاطه کرده بر آن ابتلا؛ لذا او احاطه دارد. اگر این را ببینیم آن موقع نگاه مان عوض میشود و شاید که به دنبال آن نعمت هایی هستیم که این را احاطه کرده. آن موقع اگر آنها را پیدا کردیم حقش را هم میتوانیم ادا بکنیم. این تا اینجا یک سه چهار تا نکته ابتدای کلام بود برای اینکه بحث را با مناسبت ها آغاز بکنیم. این یک شنبه ها متعلق بود، حضرت آیت الله ممدوحی اینجا افاضه میکردند. دوستان دیگر تکرارش را نمی بینند. یک عالم وارسته ی فاضلی که به بچه ها هم نوازش داشت هم عتاب داشت. هم گاهی تندی میکرد هم نوازش داشت؛ این نوازش هایش و عتابهایش اینجور نیست که هر کسی قدرت داشته باشد و توان داشته باشد، بلد باشد و بتواند. ایشان الحمدلله این نعمت را خدا داده بود. مدت ها بچه ها با عتاب ها و نوازش های آیت الله ممدوحی مواجه بودند. حالا بعد از این بیشتر دلتنگ میشوند برای آن درس ها. ان شاء الله آن ها را دوباره دوره بکنیم و بتواند آن ها برایمان تأثیر داشته باشد.

بحثی که میخواهم امشب این چند دقیقه که باقی مانده در خدمت دوستان باشم این است که تا انسان احساس نیاز نکند حرکتی صورت نمی گیرد. بی انگیزگی های ما، کم انگیزگی های ما، حرکت های آرامِ لاک پشتی ما، مال این است که انگیزه هایمان شدید نیست، زیاد نیست، احساس انگیزه نمی کنیم. خدای سبحان عالم را و انسان را به گونه ی خلق کرده که عالم و انسان همه محتاج اند، پر از نیازند؛ بلکه بالاتر عین نیاز اند. اگر انسان باور کرد که نیازمند است، باور کرد و بلکه دید عین نیاز است آن موقع محتاج، احساس نیاز که میکند، احساس احتیاح میکند حرکت به دنبال احساس نیاز است. هر چقدر احساس نیاز شدیدتر باشد حرکت قویتر و سریع تر است. هرچقدر احساس نیاز کمتر باشد، ضعیف تر باشد رخوت بیشتر حاکم است. ما امشبی را که با عنوان وصایت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف مطرح است اگر این باور در وجود انسان شکل بگیرد که هر عملی که صورت میگیرد ارتباط با امام است. تعبیری که خیلی زیباست در زیارتنامه ها و روایات که وارد شده «ارادة الرب فی مقادیر الأمور تهبط الیکم و تصدر من بیوتکم»؛ اراده ی خدای سبحان در هر تقدیری که در عالم میخواهد محقق بشود تهبط الیکم؛ به سوی شما هبوط میکند و نازل میشود و تصدر من بیوتکم[3]؛ بعد از خانه ی شما صادر میشود. خوب این نگاه به انسان خیلی شوق و انگیزه میدهد؛ یعنی هر حرکتی و پلک زدنی و احساسی که شما دارید انجام میدهید، هر چه، هر قدمی که برمی دارید این به امضای امام محقق شده. آن وقت اگر آدم بداند این به امضای امام و توجه امام دارد این حرکت صورت میگیرد حال انسان قبل از این نگاه و بعد از این نگاه نسبت به عمل تفاوت نمی کند؟ یعنی عهد امشب ما این باشد در عهد وصایت، که بیابیم؛ منتها گاهی ممکن است که در بیست و چهار ساعت برای انسان خیلی سخت باشد، سعی بکند انسان در یک اوقات خاصی اقلا، در اوقات نماز هایش بیابد که این نماز با اذن امام دارد محقق میشود. با توجه امام دارد محقق میشود. امام ناظر است به این نماز. و انسان با اینکه می بیند امام به او توجه دارد، دارد این نماز را میخواند. چقدر متفاوت میشود حال انسان، اقلا در همین اوقات نماز. این نیاز ما به ارتباط با امام. این بحث، خیلی بحث عالی است. ببینید ما سراسر اعمالمان وقتی که داریم انجام می دهیم یک موقع هست که داریم غذا میخوریم، آب میخوریم، نفس میکشیم، هر کاری که داریم میکنیم یک موقع است این عمل در حد بدن ماست که بگوییم بدن ما نیاز دارد انجام میدهیم؛ گشنه مان است میخوریم، تشنه مان است می آشامیم، نفس میکشیم تا زنده بمانیم. این یک عمل است حدش هم اینقدر است؛ اما یک موقع هست که انسان خوردنش را نسبت میدهد به اینکه این نیاز دارد و این نیاز را خدای سبحان قرار داده، عین نیاز هم است این نیاز رافع نیاز دارد. رافع نیاز هم وسیله و وساطت رفع نیاز را از طریق امام قرار داده، خود خدا هم رافع نیاز است. به هر عمل کوچکی انسان ارتباط پیدا میکند با رافع نیاز. اگر هر عمل کوچکی انسان را به رافع نیاز رساند آن موقع این عمل دیگر در جزایش متوقف بر سیر کردن بدن نیست. ببینید موسای کلیم است وقتی که دارد حرکت میکند آتش را میبیند میگوید که آنجا «قبضت» آن ﴿جَذۡوَةٖ﴾[4]، قبضه ای از او، جذوه ای از او را بگیرم یا اینکه ﴿أَجِدُ عَلَى ٱلنَّارِ هُدٗى١٠﴾[5]؛ راه پیدا کنم چون گم شده بودند. این «أجد علی النار هدی» چون نگاه موسای کلیم به این نبود که راه مادی را فقط پیدا کند با اینکه راه مادی را گم کرده بودند؛ اما «أجد علی النار هدی» اطلاق دارد. ببینید چقدر قرآن زیبا آورده. رفت بر آتش شد رسول اولو العزم. راه را پیدا کرد؛ اما ظاهر این بود که دنبال راه مادی ارضی دنیایی بود اما چون نگاه موسوی در تقاضا، تقاضای فقط یک نگاه مادی و پیدا کردن راه مادی نبود، خدای سبحان اجابت را مطابق او قرار داد. ببینید اجابت الهی همیشه مطلق است. این خیلی حرف عظیمی است دقت بکنید. اجابت خدا چون به خدا مربوط است مطلق است اگر مقید میشود مربوط به چیست؟ به اخذ ماست، به گرفتن ماست، به حد ماست. گرفتن ما او را محدود میکند، ما محدود نگاه میکنیم و محدود میشود و الا در فیض الهی و افاضه ی فیض او حد ندارد چون از نامحدود نشأت گرفته. امکان ندارد حد داشته باشد چون انفعال در آنجا راه ندارد. آن بارانی است که می بارد. آن ﴿أَنزَلَ مِنَ ٱلسَّمَآءِ مَآءٗ فَسَالَتۡ أَوۡدِيَةُۢ بِقَدَرِهَا﴾[6] قدر و حد را زمین میزند نه باران. خیلی زیباست ها. اگر ما این باور را کردیم که اجابت های الهی در هر نفس کشیدن ما، در هر خوردن و تکان خوردن ما، حرکت ما، اجابت مطلق است همان قدم میتواند رساندن باشد که موسای کلیم از خدای سبحان پرسید: خدایا چگونه به تو برسم؟ آنجا میفرماید که اگر قصد کردی مرا؛ «إذا قصدتنی وصلتنی»؛ رسیدی! رسیدی تا قصد کردی چه شده؟ چون آن قدم آن رابطه را، ادراک آن رابطه است، رفع مانع است؛ پس تمام آن چیزی که انسان را… . از امشبی که شب ارتباط با امر امام است و وصی است، باور ما را این قرار بدهیم که خدا افاضه اش نا محدود است،‌ حد ندارد. ما تا میتوانیم دهانه ی وجودمان را باز کنیم. در ارتباط با امام این ساده شکل میگیرد لذا وساطت ارتباط با امام را از امشب برای خودمان به عنوان یک عهد و پیمانی در حقیقت چه قرار بدهیم؟ وصایت قرار بدهیم به عنوان یک راهکار عملی، ارتباط با امام را. ببینید در عرض اعمال در روایات میفرماید که صبح و شام عرضه میشود بر امام. در دسته ی دیگری روایات میفرماید هر روز عرضه میشود. آنجا روزی دو بار بود اینجا هر روز. در دسته ی دیگر میفرماید هفته ی یک بار عرضه میشود. در بعضی از روایات میفرماید که سالی یکبار عرضه میشود، در بعضی از روایات دارد در آخر عمر در حقیقت چه میشود؟ عرضه میشود بر امام. همه ی اینها را داریم. در نگاه ارتباط با مراقبه ی ما نسبت به امام هم نسبت مراقبه همین سنخ است؛ یعنی بعضی از مراقبه ها صبح و شام ارتباط با امام را میطلبد، بعضی از مراقبه ها روزی یکبار را میطلبد، بعضی از مراقبه ها هفته ی یکبار را میطلبد، بعضی از مراقبه ها سالی یکبار را و بعضی عمرانه را. اگر این نگاه مراقبه ی با امام را مطابق عرض اعمال و روایات عرض اعمال قرار دادیم آن وقت یک عهد تعریف شده میتوانیم پیدا بکنیم. هر روز، روزی دوبار صبح و شام، چجوری مراقبه داشته باشیم؟ انسان در وقت خواب چگونه مراقبه داشته باشد نسبت به امامش؟ انسان صبح که بیدار میشود یا در وسط روز چگونه مراقبه داشته باشد نسبت به امامش؟ انسان وقتی که در روز، شبانه روز تمام شد یکبار چگونه مراقبه داشته باشد مراقبه ی کل روز را؟ انسان هفتگی چگونه مراقبه داشته باشد؟ یا هفته ی دوبار؟ در بعضی از روایات هم دوشنبه و پنجشنبه، آن هم وارد شده. هفته ی دوبار هم داریم. در هفته ی یکبار چگونه مراقبه داشته باشد؟‌ هر کدام از این ها نحوه ی از مراقبه ی عملی با امام است. برایش یک تعریف…. مثلا ببینید در بعضی از دعاهای ما هر روز صبح است؛ مثلا میگوید دعای عهد را چکار بکنید؟ هر روز صبح بعد از مثلا نماز صبح این دعای عهد… این مراقبه ی با امام است در چه؟‌ هر روز. بعضی از مراقبه ها هفته ی یکبار است مثلا دعای ندبه را چکار بکنید؟ هفته ی یکبار داشته [باشید]. این مراقبه هفتگی است. بعضی از مراقبه ها سالی یکبار است مثلا میفرمایند دعای ندبه را در کجا بخوانید؟‌ در چه وقتی وارد شده؟ در چوقت؟

یکی از حضار: (نامفهوم ۱۷:۳۰)

استاد: بله؟! در بعضی از اعیاد مثل عید نیمه ی شعبان هم ظاهرا وارد شده بود.

یکی از حضار: (نامفهوم ۱۷:۳۹)

استاد: بله؟! عید قربان اینا وارد شده. مثل سال یکبار است اینها. ببیند اینها مراقبه ها همه ی شان حکمت دارد. همه طور وجود انسان را دارد بیان میکند. اینها اعتبار نیست؛ یعنی آن دستورات مراقبه یی که آمده اگر انسان این دستورات مراقبه یی را به عنوان دستور العمل حرکت ببیند میداند که هر کدام از این حرکت ها اثری ویژه ی دارد که آنجا جای خودش اگر محقق شود نتیجه ی مطلوب و نهایی را ایجاد میکند. خوب پس اگر ما بخواهیم امشب این مراقبه را داشته باشیم که ارتباط با امام در اعمال ما، ما را از محدوده ی تن خارج میکند. ما را به ارتباط با امامی میکشاند که او وساطت در فیض اطلاقی دارد. خودش اصل فیض است. اگر در آیه ی قرآن میفرماید که ﴿كُلُّ شَيۡءٍ هَالِكٌ إِلَّا وَجۡهَهُۥ﴾[7] الهی بعد میفرماید که چه هست؟‌ أین وجه الله الذی الیه یتوجه الاولیاء[8]. وجه الله است. در روایات میفرماید که نحن وجه الله[9]؛ ما وجه خداییم. هر جا رو کنند وجه خدا دیده میشود. چگونه هر جا رو کنیم وجه خدا دیده میشود؟ چگونه رو کنیم هر جا، وجه خدا دیده میشود؟‌ اگر در هر عملی دیدید که تصدر من بیوتکمِ امام است. هر عملی که انسان میخواهد صادر شود از او، ببیند که چه هست این؟‌ از جانب امام امضا شده و امام ناظر است و بر امام اولین کسی که عرضه میشود بر امام عرضه میشود. این تصدر من بیوتکم میشود چه؟ میشود وجه الله که در حقیقت او فانی نیست، او باقی است. عمل گره بخورد به این نگاه که أین وجه الله الذی الیه یتوجه الاولیاء که به سوی او توجه میکنند. این ارتباط با امام زمان اگر اینجور باشد عمل ما، من این را یقین دارم و خوابهایی هم که دوستان دیدند همه همین را تایید میکرد که کسی که اینجا طلب جدی داشته باشد راه وجودش را باز بگذارد بعد از اینکه هم از دنیا میرود ادامه دارد حرکت کمالیش. حرکت کمالیش ادامه دارد چرا ادامه دارد؟ چون طلبش را در اینجا داشت این طلب، فعلیت پیدا میکند. حضرت آیت الله ممدوحی چون این طلب را در تعلیم و تربیت و مراقبت و عطش نسبت به علم، شدید داشت بعد از وفات شان هم هر کسی که خواب دیده، آن شدت شوق ایشان را به تعلیم و تربیت و آن حکمرانی – من تعبیر میکنم حکمرانی علمی – ادامه دارد و دارند در حقیقت این را ادامه… . و بحثم این است که بزرگان فرمودند که کسی که اینجا وساطت در فیض پیدا میکند این هست. هم این را بعضی از [بزرگان] متعدد دارند. کسی که در اینجا وساطت در فیض پیدا میکند وقتی که از اینجا میرود وساطت در فیضش از دست نمیرود؛ لذا ببینید این را به ما در رابطه با ائمه علیهم السلام، به عنوان یک اصل بیان کردند. در عرض اعمال میفرمایند چه؟‌ میفرمایند عمل عرضه میشود بر رسول گرامی اسلام، بر حضرات معصومین، بر امام حیّ. این را فرمودند یا نه؟ تا نشان بدهند سیر از همانجا محقق میشود. در نظام اولیای الهی هم همین سنخ است به طوری که آنهایی که واسط فیض بودند در اینجا، وقتی که از اینجا میروند چه نسبت به خانواده اش، چه نسبت به شاگردانش، چه نسبت به دوستان، چه نسبت به مؤمنین، آنچه که در حقیقت حتی کسانی که اینجا نمی شناختند ولی علاقه دارند الان، میشنوند احساس میکنند به ایشان چه دارند؟ به همه ی اولیا، علاقه دارند. باب محبت به اولیای الهی را از دست ندهید. اگر این باب باز شد و انسان تا میشنود اسم راویی را محبت پیدا کند، تا میشنود اسم ولی را، محبت پیدا بکند این باب بهره مندی از فیض او را برای وجودش ایجاد میکند. امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف، هر چقدر محبت ما نسبت به ایشان بیشتر شود، بهره مندی ما بیشتر میشود چون منع از وجود ما برداشته میشود و الا ایشان به رطب و یابس، به بزرگ و کوچک، به مؤمن و غیر مؤمن چه هستش؟ رحمتش واسعه است. اما مؤمن بهره مند میشود چون رو میکند. هرچقدر این رو کردن قویتر باشد از این رحمت رحیمیه ی ایشان بهتر بهره مند میشود؛ لذا نسبت به اولیا هم اینجور باشیم. سعی بکنیم این عهد وصایت را که از امام زمان است اعمال مان با گره خوردن به این عهد وصایت و امام با این نگاه، اعمال از یک عمل جسد بی روح تبدیل بشود به یک عمل چه؟ زنده ی دائم، که حدش عمر دنیا نیست. ما غذا خوردن مان یک سیر شدن است مال امروز مان است. فردا دوباره این غذای جدید و سیر شدن جدید؛ اما کسی که گره میزند این را به خدا. ﴿هُوَ يُطۡعِمُنِي وَيَسۡقِينِ٧٩﴾[10]؛‌ او هر عملش ابدیت پیدا میکند. او یک سیر شدنی در نظام وجودش ایجاد میکند که فقط این سیر شدن بدن در کار نیست چون او را مطعم میبیند، او را مسقی میبیند. او سیر شدنش یک سیر شدن… اگر موسای کلیم گفت: أجد علی النار هدی؛‌ هدایتش شد مبعوث شدن به رسالت اولوالعزمی. درسته؟ اگر اینجوری شد. یا آنجایی که موسای کلیم میفرماید ﴿رَبِّ إِنِّي لِمَآ أَنزَلۡتَ إِلَيَّ مِنۡ خَيۡرٖ فَقِيرٞ٢٤﴾ [11]؛ آنجا در روایت دارد یک قرص نان میخواست اما این قرص نان را که میخواست گره زده بود به چه؟ به خدا که لما انزلت الیّ؛ تو نازل کنی من خیر فقیر. نگفت مِن نان هم، من خیرٍ؛ هر خیری. آن وقت این خیر، همین نان میشود یک دفعه میشود چه؟ یکدفعه در وجود این، همه ی بهره مندی ها میشود که یکدفعه آنجا باب هم آمدن دختران شعیب باز میشود، هم رفتن پیش شعیب مطرح میشود، هم امنیت و امان مطرح میشود، هم بعدا تربیت پیش ولی الهی، هم صحبتی با ولی الهی مثل [شعیب]… خیلی ابواب باز میشود آنجا برایش با یک دعا. یعنی خدا اینها را عمدا ذکر میکند که بدانیم. او میتوانست بگوید خدایا گشنه ام است. درسته؟ خدایا گشنه ام است. در رابطه با حواریون هست الان من آیه اش را یادم نیست آنجا میفرماید.

یکی از حضار: (نامفهوم (۲۴:۲۴)

استاد: بله؟ قبلش که آن ها از عیسای روح الله تقاضا کردند که خدا به ما اگر میتواند، اگر قدرت خدا… برای ما یک غذایی بفرستد ما بخوریم. وقتی خوردیم، سیر شدیم بعد بگوییم خدایا مثلا خدا فرستاد. بعد آنجا در روایت دارد عیسی سلام الله علیه ناراحت شد که اینها خوردن را مقدم کردند. بعد آنجا دارد که خدا گفت: بخواه. منتها وقتی عیسی خواست بخواهد با این بیان: ﴿رَبَّنَآ أَنزِلۡ عَلَيۡنَا مَآئِدَةٗ مِّنَ ٱلسَّمَآءِ تَكُونُ لَنَا عِيدٗا لِّأَوَّلِنَا وَءَاخِرِنَا﴾[12]. این نگاه که اگر خوردن میخواهیم نه بخوریم، خوردن اگر میخواهیم برای این است که این ما را با تو مرتبط کند «أنزل علینا مائدة من السماء‌ تکون لنا عیدا لأوّلنا و آخرنا»، این نگاه خیلی زیبا میکند کار را. ما بتوانیم آن نگاه بدنی مان را که منحصر است… . آیه اش را آوردید آقا؟

یکی از حضار:‌ (نامفهوم ۲۵:۳۱)

استاد: ببینید ﴿هَلۡ يَسۡتَطِيعُ رَبُّكَ﴾[13] میتواند خدایت؟ اصلا بحث سؤال چه بود؟ که برای ما نازل بکند مائده ی من السماء که آن بخوریم همین. اما عیسای روح الله چقدر تغییر داد این را. أنزل علینا مائدة من السماء. خودش هم نمیخواست ها، چون این ها اصرار کردند منتها که تکون لنا عیدا لأولنا و آخرنا. که این خیلی… . که این عید باشد برای ما، این رابطه با تو باشد. نه بخوریم تا بفهمیم تو قدرت داری. ما بخوریم تا بفهمیم تو قدرت [داری]. نه! میگوید اصلا أنزل علینا که این مظهر ارتباط با تو باشد، مظهر جشن و سرور در ارتباط با تو باشد، که این یک سرور ویژه ایجاد بکند. اگر زندگی انسان با این نگاه، اینجوری شد هر خوردنش میشود سرور با خدا، ارتباط با خدا. آن وقت تمام هم نمیشود ها. یعنی هر عملی که انسان انجام میدهد چون از طریق نامتناهی اجابت شده تمامی ندارد، هیچ پایان ندارد. همینجور الی یوم القیامه ادامه دارد کمال بعد کمال [ادامه دارد]؛ چون نبسته، باور دارد که این بسته نیست، محدود نیست؛ هیچ حدی ندارد. نه زمان حائلش میشود، نه موت حائلش میشود، نه برزخ حائلش میشود. این عمل ادامه دارد برای کسی که با این… . اما اگر کسی خواست در دنیا یک چیزی را ببیند در دنیا خورد سیر شود تمام شده رفته. سیر شده دیگه، تمام شد! جوابش داده شد! خورد تا سیر شود دیگر. خورد سیر شد! اما دیگری خورد، خوردن را رابطه دید این رابطه ادامه دارد، بقا پیدا میکند. کل شیء هالک الّا… آنجا میفرماید: ﴿مَا عِندَكُمۡ يَنفَدُ وَمَا عِندَ ٱللَّهِ بَاقٖ﴾[14]؛ هر چیزی پیش شماست یعنی با این نگاه مادی بدنی، این فانی است، تمام شدنی است. هر چیزی پیش خدای سبحان باشد و با او ارتباط پیدا کند او بقا دارد و ابدیت دارد و تمامی ندارد. امامت امام زمان عجّل الله [تعالی فرجه الشریف] بالاترین تحفه ی بوده که خدای سبحان در کلّ عالم بشریت از ابتدای آدم سلام الله علیه تا امروز به بشر اعطا کرده. اگر این باور را داشته باشیم که این بالاترین نعمتی بوده که ختم عالم را که کمال نهایی عالم است با وجود مبارک امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف میخواهد محقق بشود؛ یعنی آن محصولی را که وعده ی به تمام انبیاء داده بودند، آن مقصودی را که به تمام انبیاء… میخواهد محقق بشود دیگر. پس باید این نعمت بالاترین نعمتی باشد که دارد محقق میشود. نگوییم پس پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم چه میشود؟ پیغمبر اکرم انفسنا و انفسکم است؛ یک حقیقت واحده است با اینها. ظهور پیغمبر اکرم… . پس این بالاترین نعمت است، این بالاترین نعمت از امشب آغاز امامت ایشان برای ما به عنوان سالگرد عهد وصایت دارد چه میشود؟ دوره میشود. پس امتی که تحت این وصایت قرار میگیرند بالاترین استعداد را دارند که این امامت برای این امت قرار داده شده. چون امت کم کم این استعداد را پیدا کرد تا به این مرتبه برسد. بالاترین استعداد را دارد، بالاترین استعداد یعنی امکان حرکت؛ بالاترین امکان حرکت. پس بالاترین امکان و توان حرکت را خدای سبحان چه کار کرده؟ به این امت داده. حالا چقدرش را ما میتوانیم محقق بکنیم و چقدرش را کردیم؟ و محرومیت ما اگر نکردیم با محرومیت کسی که در این دوران نباشد خیلی متفاوت است؛ لذا به ما در روز قیامت نشان میدهند شما در همین دوران که بودید اگر توانایی هایتان را به کار میگرفتید مقامتان این بود و این حسرت بالاترین حسرت است که انسان مییابد که توانش چقدر بوده؛ اما چون به کار نگرفته چقدر محروم شده و چقدر از دست داده پس از دست دادن ها هم چه میشود؟ حسرتش بیشتر میشود. پس کسی که در این دوران قرار گرفته بالاتر… . اگر هم معرفت به امام برایمان ایجاد نمیشود باب معرفت را باز بگذاریم، نبندیم؛ یعنی آن چه که میشناسیم را حد نهایی معرفت ما از امام نبینیم. همانجوری که در آن روایت مالک – الان تمام میکنم – در روایت مالک دارد که آنجا امام صادق علیه السلام به مالک گفته که مالک! تو فکر میکنی در رابطه با ما میتوانید مبالغه بکنید؟ شما اصلا ما را نمیشناسید، نمیتوانید بشناسید که بخواهید مبالغه بکنید. اما اقلا راه را باز بگذارید. اگر این راه را باز گذاشتیم، فهمیدیم که امام مطلق وجود ماست. من این را بارها میگویم اما این خیلی حرف سنگینی است. امام مطلق وجود ماست؛ یعنی ما مقید هایی هستیم مثل اعمال ما که مقید وجود ما هستند، تجلی وجود اعمال ما. ما نسبت به اعمال مان، مطلق اعمال مانیم. یک حقیقت مطلقیم که هر عملی از ما یک وجهی از ماست، یک ظهوری از ماست. ما نسبت به امام، همه ی انسان ها نسبت به امام چه هستند؟ همه ی انسان ها. ظهوری از امام هستند. تجلی از امام هستند. امام مطلق وجود ماست. این مطلق بودن یعنی اگر انسانی تابع شد در تبعیتش آن مطلق حاکم در وجودش میشود. اگر آن مطلق حاکم شد آن وقت ﴿يَوۡمَ نَدۡعُواْ كُلَّ أُنَاسِۭ بِإِمَٰمِهِمۡۖ﴾[15] حقیقت پیدا میکند. امام میشود حقیقت وجود اینها. هر چند این دست و پا و چشم و ابروی امام باشد،‌ بدنی از امام باشد. عیب ندارد. ولی شأن امام است دیگر، ظهور امام است. قیدی از امام است، ظهوری از امام…. . اگر انسان این حالت را دید آن موقع دیگر این دست و پای امام هم مقدس است، مطهر است. آن هم برای ما چیست؟… . لذا دارد که حتی بدن امام از مرتبه ی ارواح ماست خلقش. بدن امام از مرتبه ی ارواح ماست؛ بلکه بگوییم ارواح ما از مرتبه ی ابدان امام است. در روایت این را میفرماید لذا اطلاق وجود مان است. اگر این اطلاق وجود را فهمیدیم هر عملی که انجام میدهیم بابش را باز میگذاریم، انگار از دستور امام و اطاعت امام است؛ لذا حد نمیخورد برای چه؟‌ برای جزایش. نمیدانم بحث سنگین است یا بحث… خلاصه میخواهم کاربردی باشد در اینی که… لذا اعمال صالح مان را با این نگاه گره بزنیم به اینکه امام فرموده ما انجام میدهیم مثل بدن امام که دارد انجام میدهد امام فرموده ما انجام میدهیم. اگر این نگاه را کردیم حد نخورده در جزایش. لذا تا آنجایی که دستور امام کشش دارد به ما جزا میدهند. دستور امام تا کجا کشش دارد؟‌ اطلاق دارد؛ چون معرفت امام اطلاق دارد لذا با این نگاه هر عملی از خوردن و خوابیدن و نشستن و برخواستن و حرکت کردن، هر چقدر انسان گره زد به امام و به دستور امام. آن عمل اثر اطلاقی در وجود انسان میگذارد. هیچ گاه تمامی ندارد. منتها امروز ما نمی فهمیم. کی میفهمیم؟ انسان چون این دید اطلاق خیلی فهمش سخت است، پایش را که از این عالم میگذارد بیرون؛ ﴿فَبَصَرُكَ ٱلۡيَوۡمَ حَدِيدٞ ٢٢﴾؛ چشم تیز میشود؛ ﴿فَكَشَفۡنَا عَنكَ غِطَآءَكَ﴾[16] پرده را بر میدارند، بصر حدید میشود آن موقع در حقیقت چه میشود؟ آن موقع تازه معلوم میشود که این عمل چه نورانیت و عظمتی دارد. ان شاء الله خدای سبحان در این شب عظیم که عهد وصایت ما با امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف است هم ایشان به این عهد وصایت توجه ویژه میکنند یک نگاه ویژه به ما دارند. هم ما توجه مان بیشتر میشود یک نگاه دوباره ی به وظیفه ی مان در عهد وصایت با امام داریم که تبعیت محض تر باشد و معرفت بالاتر باشد ان شاء الله خدای سبحان برکت این حقیقت را از امشب برای همه ی مان، عظمت امشب را برای همه ی مان آشکار بکند، بفهمیم در دورانی قرار گرفتیم عظیم ترین دوران تاریخ بشریت است. این فهم اگر ایجاد شود بهره مندی مان هم نسبت به همه بیشتر میشود. ان شاء الله برای اینکه این معرفت برای مان هم بیشتر بشود توسلی به امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف پیدا میکنیم و از برادر عزیزمان جناب حجت الاسلام و المسلمین جناب آقای میریان عزیز تقاضا میکنیم که ما را به فیض کامل برسانند با همراهی صلوات بر محمد و آل محمد.

[1] . تحف العقول ، ج۱، ص۴۸۹، الوافي ، ج۲۶، ص۲۸۶، بحار الأنوار ، ج۷۵، ص۳۷۴

[2] . [الأنعام: 42]

[3] . الکافي ، ج۴، ص۵۷۵، كامل الزيارات ، ج۱، ص۱۹۷، تهذيب الأحكام ، ج۶، ص۵۴، الوافي ، ج۱۴، ص۱۴۸۵، وسائل الشیعة ، ج۱۴، ص۴۹۰، بحار الأنوار ، ج۹۸، ص۱۵۱

[4] . [القصص: 29]

[5] . [طه: 10]

[6] . [الرعد: 17]

[7] . [القصص: 88]

[8] . المزار الکبير ، ج۱، ص۵۷۳، مصباح الزائر ، ج۱، ص۴۴۶، بحار الأنوار ، ج۹۹، ص۱۰۴، إقبال الأعمال ، ج۱، ص۲۹۵، زاد المعاد ، ج۱، ص۳۰۳

[9] . الخرائج و الجرائح ، ج۱، ص۲۸۷، بحار الأنوار ، ج۴۶، ص۲۵۵، عوالم العلوم ، ج۱۹، ص۸۴، عوالم العلوم ، ج۱۹، ص۱۱۸،، التوحيد ، ج۱، ص۱۵۰، تفسير الصافي ، ج۴، ص۱۰۸، تفسیر البرهان ، ج۴، ص۲۹۶، بحار الأنوار ، ج۴، ص۶، بحار الأنوار ، ج۲۴، ص۲۰۱، تفسير نور الثقلين ، ج۴، ص۱۴۶، تفسير كنز الدقائق ، ج۱۰، ص۱۱۲، ، تأويل الآيات ، ج۱، ص۴۱۷، تفسیر البرهان ، ج۴، ص۲۹۷، بحار الأنوار ، ج۲۴، ص۱۹۳، تفسير كنز الدقائق ، ج۱۰، ص۱۱۳، ، التوحيد ، ج۱، ص۱۵۱، بحار الأنوار ، ج۴، ص۷، بحار الأنوار ، ج۲۴، ص۱۹۷، تفسير نور الثقلين ، ج۴، ص۱۴۶، ، تأويل الآيات ، ج۱، ص۲۱، تفسیر البرهان ، ج۱، ص۵۲، بحار الأنوار ، ج۲۴، ص۳۰۳، تفسير كنز الدقائق ، ج۱، ص۴، تفسير كنز الدقائق ، ج۲، ص۴۰۶، ، تفسیر العیاشی ، ج۲، ص۲۴۹، تفسیر البرهان ، ج۳، ص۳۸۶، بصائر الدرجات ، ج۱، ص۶۱، الکافي ، ج۱، ص۱۴۵، الوافي ، ج۱، ص۴۲۳، تفسیر البرهان ، ج۱، ص۴۰۸، تفسیر البرهان ، ج۴، ص۲۹۴، بحار الأنوار ، ج۲۶، ص۲۴۶، ، بصائر الدرجات ، ج۱، ص۶۶، بحار الأنوار ، ج۴، ص۵، بحار الأنوار ، ج۲۴، ص۱۹۲، تفسير كنز الدقائق ، ج۱۲، ص۵۷۲، بحار الأنوار ، ج۲۵، ص۲۲

[10] . [الشعراء: 79]

[11] . [القصص: 24]

[12] . [المائدة: 114]

[13] . [المائدة: 112]

[14] . [النحل: 96]

[15] . [الإسراء: 71]

[16] . [ق: 22]