تمرین بعداز اربعین

گفتاری از استاد عابدینی در جلسه درس‌اخلاق چهارشنبه، ۷ مهر ۱۴۰۰

استوری
فرقی نمی کند به پیاده روی اربعین رفته باشید یا نرفته باشید
 نکته ای که بعد از اربعین، باید تمرین و در زندگی مان اجرایی کنیم…  

• گفتاری از استاد عابدینی
• بخشی از جلسه ۲۵ درس اخلاق
•  ۷ مهر ۱۴۰۰
• مدرسه علمیه ثامن الائمه علیه السلام قم

بسم الله الرحمن الرحیم

ببینید این ایام اربعین که آدم میرود برای پیاده روی اربعین که حالا دوسال است محرومیت برای اغلبمان ایجاد شده، این ایام اربعین خادمی دائم است. یعنی چند روز انسان چه هستش؟ دائما حالت زائری یا خادمی دارد که حشر با امام است. نفس کشیدنش، خوابیدنش، بلند شدنش، راه رفتنش، خوردنش؛ هرچیزیش با حال ارتباط است.
غذا که میخورد میهمان است، میخوابد مهمان حضرت است، در خیمه های حضرت خوابیده است، راه می رود، در مسیر حضرت و در دامن وجود حضرت (است)
این می شود نمونه ای و نظیری از «حالی فی خدمتک سرمدا»، این می شود مدلی از اینکه فی الحر و البرد، و الیل و النهار انسان چه باشد؟ حال شاگردی داشته باشد، حال در حقیقت، خادمی داشته باشد.
آن یک نمونه است که آدم تمرین کند، رزمایشی باشد تا عمرش و زندگی اش را بر آن اساس شکل بدهد.
ببینیم می توانیم این کار را بکنیم؟ وقتی می خواهیم بخوابیم، خودمان را بسپریم به حضرات، وقتی داریم بلند می شویم بدانیم که چطور دوست دارند و کی دوست دارند ما بلند شویم؟ همان موقع بلند شویم، همان جوری بلند شویم.
ببینیم (در) روز چطوری دوست دارند ما باشیم؟ سر کلاسمان، ارتباطاتمان، کارهایمان…
ببینیم چطوری دوست دارند؟ همان جور باشیم، همان حالت را داشته باشیم.
حال مان این است، مثل یک (به اصطلاح) فنری باشیم (که) دائماً به سمت آنها کشیده شویم، دائماً حالمان ارتباط با آنها باشد.
اگر چیزی ما را مشغول می کند، تا ولمان می کنند، بر می گردیم تو ارتباط با آنها
یعنی اگر هم مجبوریم بریم یک کارهایی بکنیم که به ظاهر حواسمان نیست، تا رها می کنند، انسان می رود تو حال چی؟ ارتباط، تو حال ذکر، تو حال (در حقیقت) خادمی آنها.
اگر حال انسان اینجوری شد، آن موقع این، شاگردِ مثل علی بن مهزیار می شود.