کلیپ تصویری | نحوه مواجهه حضرت ابراهیم (ع) با تنگدستی

کلیپ تصویری | نحوه مواجهه حضرت ابراهیم (علیه السلام) با تنگدستی

گزیده ای از بیانات استاد عابدینی؛ در جلسه سوم از سلسله دروس «طلبه تراز انقلاب اسلامی»

بسم الله الرحمن الرحیم

خلیل یعنی بین او و خدا هیچ حائل و واسطی نیست. خُلَّت دو معنا شده، یکی آنجایی است که هیچ واسط و حاجبی نیست و یکی هم آنجایی می گویند خلیل یعنی کسی که  فقط حاجاتش را میبرد پیش یکی. آن که فقط از یکی می خواهد، آن می شود خلیلش. یعنی هیچ جای دیگری نمی رود. هر مشکلی دارد می رود پیش یک دوست خاص اش. می گوید در حقیقت این دوست من این است. این صاحب سرّ من است. می گویند این خلیلش است. که همه ی نیازهایش را فقط پیش او می برد.

بعد دارد که ابراهیم خلیل یک دفعه خیلی محتاج شد از جهت مالی -چون ابراهیم خیلی ثروتمند بود ولی ثروتش رو در دو سه تا قطحی و مسائل دیگر که پیش آمد همه را از دست داد- یکجا خیلی محتاج شد و بعد حرکت کرد برود  به سمت رفیق مصری که داشت بلکه مثلا یک کمکی بگیرد. رفت و دید آن هم نیست. این هم نظام تعلیم و تربیت الهی در انبیائش. رفت دید نیست.

برگشت، داشت می آمد خانه و دید خب چطوری برگردد؟ با چه رویی برگردد حالا نزد بالاخره ساره و هاجر. در راه که می آمد یک مشت از این خاک های رملی ریخت در این خورجینش که به اصطلاح این پُر باشد. آمد و تا رسید خانه هم، آن مرکب را رها کرد و رفت گفت من خوابم می آید. رفت خوابید. از خستگی، خجالت. خستگی را بهانه کرد برای خجالت، رفت خوابید.

بعد مدتی، ساره آمد صدایش کرد که بلند شو نانی پختم و غذایی آماده کردم. گفت از کجا؟ گفت از همان چیزی که از رفیق مصری ات آوردی. از همان باری که از جانب رفیق مصری ات آوردی. بعد آنجا دارد [که] ابراهیم گفت او «خَلِيلِي‏ وَ لَيْسَ‏ بِمِصْرِيٍّ» [بحار الأنوار (ط – بيروت)، ج‏۱۲، ص: ۶] . این خلیل من بود، اما مصری نبود. یعنی خدا بود. آن خلیل مصری که نبود. «خَلِيلِي‏ وَ لَيْسَ‏ بِمِصْرِيٍّ» اما مصری نبود.

این نگاه اگر طلبه در زندگی اش [داشت باشد]، این همه وعده داده اند که تامین می کنیم، طالب علم بال ملائکه زیر پایشان پهن می شود [وَ إِنَّ الْمَلَائِكَةَ لَتَضَعُ أَجْنِحَتَهَا لِطَالِبِ‏ الْعِلْمِ (الكافي (ط – الإسلامية)، ج‏۱، ص: ۳۴)]،این ها خیلی حرف های بلندی است. اگر باور بشود.

منتها ما توقعمان این است که وقتی این را می گویند، یعنی همه چیز تامین [است]. چرا خدا، پس نشد؟ پدر انبیائش را خدا در آورده است. بعضی از انبیائش از گرسنگی و تشنگی مردند. اما در عین حال تربیت و ولایتشان دست خدا بوده [است]. اگر خدا این وعده را دادند [و انسان] باور کرد، گشایش هم میشود، سخت هم اینقدر نمی گیرد خدا با آنها.