همدلی مومنان

برگرفته از درس اخلاق استاد عابدبنی ، 19 مهر ماه 1402

همدلی مومنان، همراهی مومنان با همدیگر است. این که اصلا شما حواست هست آنجا چه خبر است. دلت می‌تپد که چرا اینگونه است. می‌سوزی که چرا نمی‌توانی آنجا الان قدم بگذاری. منتظریم که اگر راهی باز بشود، اولین اقدام کننده باشیم.

اگر در روایات به ما می‌فرمایند دو مسلم که به هم می‌رسند، «افضلهما عند الله احبهما لاخیه»[۴]، آنی پیش خدا عزیزتر است فضیلت‌دارتر است که برادر دیگرش را بیشتر دوست دارد. هر چقدر مسابقه‌ی در دوستی باشد، از جمله مسابقه در دوستی فقط این نیست که برادری که کنار من است که این هم هست، اما برادری که در گوشه‌ای مظلوم واقع شده، در زندان و حصر قرار گرفته، آن هم وقتی که من می‌شنوم سختی او را، ناراحتی او را، مشکل او را، می‌بینم دوست دارم عاشقم که کاشکی من هم می‌توانستم قسمتی از سختی او، بر دوش من می‌آمد تا از او کمتر بشود. این خیلی عظیم است. این یک رابطه‌ی الهی ویژه است. می‌دانید وقتی بین مومنان، این رابطه شکل می‌گیرد، آن وقت رحمت الهی چگونه به جوش می‌آید و فائض می‌شود؟ خدا می‌گوید اگر شما اینجوری نسبت به هم، اینگونه نسبت به هم محبت پیدا می‌کنید، ارتباط دارید، من که منشأ رحمت هستم، من که ارحم الراحمین هستم، من چگونه ظهور پیدا می‌کند رحمتم. ببین چقدر زیباست. یعنی هر چقدر ما محبتمان، ارتباطمان، اتحادمان، همدلی‌مان بیشتر بشود، ظرفیت نازل شدن بیشتر رحمت حق را پیدا می‌کنیم. هر چقدر به هم بی‌تفاوت بشویم، کاری به هم نداشته باشیم، خودمان را کوچک کردیم. مانع از نزول رحمت حق شدیم.